Huang Meilian หญิงชาวไต้หวันที่ป่วยเป็นโรคสมองพิการ (cerebral palsy) ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ตามปกติ พูดจาไม่ได้ตั้งแต่กำเนิด แต่ด้วยความพยายามอย่างไม่ท้อถอย เธอสามารถจบปริญญาเอกจาก UCLA ในสหรัฐอเมริกาได้
ครั้งหนึ่ง เธอรับเชิญไปบรรยายด้วยการเขียน (คนพูดไม่ได้ ทำให้ต้องใช้วิธีเขียน)หลังบรรยายเสร็จ มีนักเรียนคนหนึ่งตั้งคำถามว่า “ท่านอยู่ในสภาพนี้โดยกำเนิด แล้วท่านไม่รู้สึกน้อยใจรึ? ท่านมองตัวเองอย่างไร?”
คำถามอันละเอียดอ่อนนี้ สร้างความตะลึงแก่ที่ประชุมไม่น้อย ต่างเกรงว่าคำถามนี้จะทิ่มแทงจิตใจของเธอ ปรากฏว่า เธอหันหน้าไปยังแผ่นกระดาน เขียนตัวหนังสืออย่างไม่สะทกสะท้านว่า “ฉันมองดูตัวเองอย่างไร?”
เธอหันหน้ายิ้มให้ผู้ร่วมประชุม แล้วเขียนข้อความต่อ
1.ฉันน่ารักมาก
2.ขาฉันเรียวยาวสวยดี
3.คุณพ่อคุณแม่รักฉันจัง
4.พระเจ้าประทานรักแก่ฉัน
5.ฉันวาดภาพได้ ฉันแต่งหนังสือได้
6.ฉันมีแมวที่น่ารัก
และ….
ขณะนั้น ที่ประชุมเงียบกริบ ไม่มีเสียงพูดจาใดๆ เธอหันกลับมามองดูทุกคน แล้วเขียนคำสรุปบนแผ่นกระดานว่า “ฉันมองแต่สิ่งที่ฉันมี ไม่มองสิ่งที่ฉันขาด”
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เสียงปรบมือดังสนั่นในที่ประชุมพร้อมทั้งน้ำตาที่สะเทือนใจจากหลายๆคน และสร้างความยินดีชื่นชมในตัวเธออย่างมาก ถือเป็นตัวอย่างของการใช้ชีวิตที่คุ้มค่าได้อย่างดีทีเดียว
แล้วเราล่ะ… พยายามใช้ชีวิตให้ดีได้แค่ไหน.. !?
ที่มา: postjung,ภาพจากเน็ต
อ่านต่อเลย..
